Adaptacja przedszkolna dzieci to proces przystosowania się dziecka do nowych sytuacji, codziennej rutyny, osób i zwyczajów, które towarzyszą mu w związku z pójściem do przedszkola.

Jak pomóc dziecku przejść przez ten proces i czy w ogóle warto to robić – tego wszystkiego dowiesz się z dzisiejszego artykułu. Zapraszam Cię na kolejny wpis w ramach JMD po godzinach!

Pomagać, czy pójść na żywioł?

Dziecko, jako jednostka, która nie jest w pełni ukształtowana, wciąż poznaje otaczający świat oraz siebie wymaga wsparcia, nawet jeśli o nie nie prosi i sprawia wrażenie, że ze wszystkim świetnie daje sobie radę. Zresztą przecież nawet dorosłej osobie jest raźniej z kimś ważnym w nowych, często stresujących sytuacjach. 

Od czego zacząć?

Daj dziecku poczucie bliskości, niech wie, niech ma pewność, że może na Ciebie liczyć, na Twoje wsparcie, rozmowę i po prostu bycie wysłuchanym. Jak to zrobić?

1. Porozmawiaj z dzieckiem o tym, co wkrótce nastąpi. Że pójdzie do przedszkola, że pozna nowe osoby, nauczycieli, po prostu opowiedz mu o tym i wspólnie porozmawiajcie o nowym miejscu. A dodatkowo możecie wybrać się do przedszkola ot tak i wspólnie go sobie obejrzeć, wejść chociażby do przedsionka, wspólnie obejrzeć wystawione prace innych dzieci, porozmawiać o nim na miejscu. Zapytaj, czy ma jakieś pytania, czy coś go martwi lub o czymś konkretnym chciałoby porozmawiać. Pamiętaj o schowaniu telefonu gdzieś głęboko do torebki przed zadaniem tego pytania.
2. Bądź szczera. Jeśli Ty się obawiasz, że dziecko sobie nie poradzi to co dopiero ono ma sobie myśleć, gdy cały czas jesteś w pozycji, która podcina go, sprawia, że jest mu jeszcze trudniej zmierzyć się z tym całym stresem. „Skoro mama martwi się, że nie dam rady to na pewno sobie nie poradzę!”. Tak, to stresogenne doświadczenie, ale spokojnie jesteście w stanie przez to przejść. Uwierz w swoje dziecko, uwierz w siebie i uwierz w Was. Dacie radę. Razem. 
3. Stwórz mu „przestrzeń” do płaczu, jeśli tego potrzebuje. Dziecko nie jest w stanie poradzić sobie samodzielnie ze wszystkimi emocjami, jakie go zalewają. Szczególnie z trudnymi. Pozwól mu płakać, ponieważ w ten sposób komunikuje się z Tobą, daje ujście swoim emocjom. Po prostu bądź. Każdy z nas jest w innym stopniu wrażliwy na rozmaite aspekty. To, że Ty jesteś np. chojrakiem nie oznacza, że Twoje dziecko też (od razu) ma takie być. O ile w ogóle. Uszanuj to. 
4. Nie oceniaj. Przestań mówić, że przecież nic strasznego się nie dzieje, tylko idzie sobie do przedszkola. Dla niego właśnie, że się dzieje. To wielki dzień, wielkie emocje i wspomnienia. Spraw, abyś była przy nim również emocjonalnie, nie tylko fizycznie. Nie umniejszaj wagi jego uczuć tylko dlatego, że jesteś starsza, więcej przeżyłaś, wydaje Ci się, że więcej wiesz. 
5. Przygotujcie się. Niech poniedziałek nie będzie pełen pośpiechu i poganiających krzyków. Już w weekend przygotujcie wszystko, co niezbędne do spokojnego wyjścia z domu w poniedziałkowy poranek. Pamiętajcie o uśmiechu!
6. Obserwuj jak się zmienia. Po rozpoczęciu przedszkolnej przygody dziecko może zacząć się zachowywać trochę inaczej niż zwykle (u nas były np. napady złości od zbyt dużej ilości uczuć w sobie, przebodźcowania i trudności z ogarnięciem tego wszystkiego przez malutką istotkę) i jest to całkowicie normalne i naturalne – po prostu w ten sposób stara się adaptować do nowej sytuacji, w ten sposób stara się poradzić sobie z nowymi emocjami. To rozwój. Ma do niego pełne prawo. Pozwól mu na niego będąc wsparciem, zrozumieniem, bliskością i miłością.
7. Myśl pozytywnie. Nie dopuszczaj do siebie negatywnych myśli. Pozytywne myśli sprawiają, że wszystko dookoła zaczyna działać w taki sposób, aby było dobrze, aby Ci pomóc. Dla podświadomości nie ma różnicy, czy to o czym myślisz jest realne, czy nie. Po prostu przyjmuje to za coś, co już ma miejsce, co istnieje. Jeśli więc myślisz pełna obaw o negatywach, bezwiednie ściągasz je na siebie. Myśl o dobrych rzeczach i uwierz, że tak po prostu będzie i już. 

Jeżeli spodobał Ci się ten wpis to kliknij „Lubię to” i udostępnij ten wpis znajomym. Dobro wraca!