Noma – Najlepsza Restauracja na Świecie – Relacja [VIDEO]

Od samego wejścia do restauracji zostaliśmy otoczeni fantastyczną atmosferą panującą w jej wnętrzu. Intensywnie skandynawska, delikatnie tajemnicza, niedopowiedziana, a przy tym bardzo radosna dzięki obecności wspaniałych ludzi. Nasz lunch złożony był z 27 dań (wliczając desery). Do każdej potrawy dopasowane były rozmaite gatunki win, tworząc w niektórych wypadkach naprawdę mistrzowską kombinację smaków. Dania, które wywarły na mnie najbardziej pozytywny wpływ to zdecydowanie mech, który z reguły jadają renifery, kaczka z płatkami róży i młodymi pędami sosny oraz… ach zdaję sobie sprawę, że było ich na prawdę sporo 🙂 Największym pozytywnym zaskoczeniem były dla mnie dania kwaśne, które nigdy dotąd mi nie smakowały, a tam w Nomie wprost się nimi zajadałam. Czymś, co osobiście najbardziej mnie zszokowało to rewelacyjny smak prażonej skóry świni, pokrytej kwaśną skórką z czarnej porzeczki. Dlaczego? Z reguły omijam najszerszym z możliwych łuków tego typu specjały, jednak tutaj skóra nie wyglądała ani trochę galaretowato, czy tłusto, toteż postanowiłam jej spróbować. Było warto, tym bardziej że smakowała na prawdę jak zwykła solona prażynka, z tą różnicą, że pokryta była kwaśną skórką z czarnej porzeczki. Jeżeli chodzi o ilość dań, to ja dokładnie przed pierwszym daniem głównym czułam się najedzona, więc nic dziwnego, że później wraz z Joanną Mostył ledwo oddychałyśmy, czując się tak przejedzone jak nigdy wcześniej 🙂 Po zjedzeniu deserów, przeszliśmy do innej sali, gdzie Łukasz Modelski raczył się trunkiem o specyficznym zapachu i smaku wodorostów, a w między czasie wszyscy rozmawialiśmy z Caroline – przesympatyczną osobą odpowiedzialną za PR w Nomie. Podczas pogawędki otrzymaliśmy także niespodziewane kolejne („o rany, jak jak to w siebie zmieszczę?!” —> ja + Joanna Mostył) smakołyki. Tym razem w jednej puszce były kwaśne pianki (jakby sztywna piana z białek) ułożone na kruchym słodkim herbatniku o piernikowym posmaku (herbatniki przypominały w swojej strukturze spód do tarty powstały ze zmiażdżonych ciasteczek zmieszanych z masłem). Całość natomiast była pokryta polewą czekoladową – cudo! Wnętrze drugiej puszki skrywało w sobie karmelowe kawałki (płaskie, lekko falowane, wyglądem do złudzenia przypominające chipsy) pokryte czekoladą i obsypane odrobiną kminku – mniam! Trzeciej puszki już nie było. Otrzymaliśmy za to na drogę zawiniątko wypełnione tajemniczym c z y m ś. Nikt jednak nie wytrzymał i zgodnie stwierdziliśmy, że pakunek otwieramy natychmiast, by dobrać się do jego tajemniczej zawartości. Kiedy jednak okazało się, że w środku są kawałki kości wypełnione karmelizowanym szpikiem (podobno konsystencją przypominał krówki), to pozwoliłam, aby najpierw M. spróbował, a po Jego minie miałam zamiar zdecydować, czy sama zdołam zjeść swój kawałek kości, czy też oddam go Łukaszowi, któremu one bardzo posmakowały. Jak jednak podejrzewałam, moją i również Joanny kość zjadł ze smakiem wspomniany wyżej Łukasz 🙂 

Następnie starając się iść żwawo i z polotem zostaliśmy zaproszeni na zwiedzanie całej restauracji „od kuchni”, co było jedną z największych niespodzianek podczas całego naszego pobytu tam. To, co dało się zauważyć już na pierwszy rzut oka to niesamowita organizacja całego zespołu oraz to, że dosłownie każdy z nich był radosny i uśmiechnięty. Atmosfera między nimi była bardzo pozytywna, lekka, wypełniona rozmowami, jednak pomimo tego wszystkiego widać było, że każdy jest maksymalnie skoncentrowany na swojej pracy, a pasja aż od nich promieniowała. Miłym zaskoczeniem było też dostrzeżenie Thermomix`u na jednym ze stanowisk, który posiadam także ja – fajnie jest patrząc na niego przypomnieć sobie, że w Nomie – najlepszej restauracji na świecie też jest on używany podczas przyrządzania rozmaitych dań 🙂 Po wetknięciu nosa we wszystkie możliwe zakamarki restauracji trzeba było w końcu z niej wyjść. Idąc wzdłuż kanału, wraz z latającymi nad naszymi głowami skrzeczącymi mewami udaliśmy się do kawiarni, w której udzieliłam wywiadu dla Twojego Stylu, po którym jeszcze chwilę wspólnie wymienialiśmy się wrażeniami z pobytu w Nomie, po czym pożegnaliśmy Łukasza, który kierował się już na lotnisko, by wrócić do Polski, a my wróciliśmy do hotelu i (przynajmniej ja) padłam przejedzona na łóżko i nawet nie pamiętam kiedy zasnęłam budząc się dopiero następnego dnia rano. Tak, to był zdecydowanie intensywny, pełen wrażeń i niespodzianek dzień.